2011 yılında ticaret amacıyla Suriye’ye giden Adıyamanlı iş insanı Vakkas Orhan, iç savaşın patlak vermesiyle Beşar Esad rejimi tarafından çeşitli suçlamalarla tutuklanarak 10 yıl boyunca esir tutuldu. 2021 yılında serbest bırakılan ve Türkiye'ye dönen Orhan, yaşadığı zorlu süreci anlattığı açıklamalarıyla gündeme geldi. İşte Vakkas Orhan’ın hayatı ve esaret yıllarında yaşadıkları...
VAKKAS ORHAN KİMDİR?
Adıyaman’da ısıtma sektöründe faaliyet gösteren bir şirketin sahibi olan Vakkas Orhan, iş bağlantıları kurmak amacıyla 2011 yılında Suriye’ye gitti. Ancak, Esad rejimi tarafından "Erdoğan’ın casusu" olmakla suçlanarak Halep’teki Sednaya Hapishanesi’ne konuldu.
VAKKAS ORHAN NEDEN TUTUKLANDI?
Orhan, bir sohbet sırasında yaptığı yorumların ardından muhaberat tarafından tutuklandığını belirtti. İlk sorgusunda idam veya infaz tehdidiyle karşılaştığını söyleyen Orhan, 30’dan fazla sorguya alındığını ve 13 kere mahkemeye çıkarıldığını ifade etti.
Sednaya Hapishanesi’nde yaşadıklarını anlatan Orhan, "Yıllarca rejim ve muhaliflerin savaşına birebir şahit oldum. Ölüleri çöp poşetlerine koyup çöpe atıyorlardı. Toplu mezarlarda kazma kürekle gömülenleri gözlerimle gördüm," dedi. Ayrıca 2,5 yıl boyunca PKK’lılarla aynı koğuşu paylaşmak zorunda kaldığını belirtti.
10 YIL SONRA ÖZGÜRLÜĞÜNE KAVUŞTU
Yaklaşık 10 yıl süren esaretin ardından 18 Mayıs 2021’de Türk yetkililere teslim edilen Vakkas Orhan, Ankara'nın Yenimahalle ilçesindeki ailesine kavuştu. Yaşadığı memleket özlemini şu sözlerle ifade etti:
"Tam 10 yıl boyunca ‘Ya Rabbi beni hürriyetime, memleketime, çoluk çocuğuma kavuştur’ diye dua ettim. Hürriyetime kavuştuğum için tarifsiz bir mutluluk içindeyim."
Orhan, rejim tarafından "Erdoğan’ın casusu" olarak suçlandığını belirtti. Suriye’nin güçlü bir devlet olmadığını ifade ettiği sıradan bir sohbetin ardından, rejim destekçileri tarafından ihbar edildiğini ve tutuklandığını söyledi.
SEDNAYA HAPİSHANESİNDE YAŞADIKLARINI ANLATTI
Orhan, kaldığı hapishanede gördüğü işkence ve insanlık dışı uygulamalara da dikkat çekti:
"Sednaya’da dokuz yıl yedi ay boyunca kaldım. Görmediğim hücre kalmadı. Bahçeye kazılan toplu mezarlarla ölüler gömülüyordu. Subay ölümlerinde bile infazlar korkutucu bir düzeydeydi."
